عرفه، آمدیو دل بردی...
نا امید از هر کجا و دلفکار می کشیدندم به خفت سوی نار
ناگهان الطاف حق آغاز شد از جنان درهای رحمت باز شد
مردی آمد از تبار آسمان نور پیشانیش فوق کهکشان
چشمهایش زندگانی می سرود درد را از قلب آدم می زدود
گیسوانش شط پر جوش و خروش در رکابش قدسیان حلقه بگوش
صورتش خورشید بود و غرق نور جام چشمانش پر از شرب طهور
لب که نه سرچشمه آب حیات بین دستش کائنات و ممکنات
خاک پایش حسرت عرش برین طره یی از گیسویش حبل المتین
بر سرش دستار سبزی بسته بود بر دلم مهرش عجب بنشسته بود
در قدوم آن نگار مه جبین از جلال حضرت عشق آفرین
دو ملک سر را به زیر انداختند بال خود را فرش راهش ساختند
غرق حیرت داشتند این زمزمه آمده اینجا حسین فاطمه
صاحب روز قیامت آمده گویی بهر شفاعت آمده
سوی من آمد مرا شرمنده کرد مهربانانه به رویم خنده کرد
گفت آزادش کنید این بنده را خانه آبادش کنید این بنده را
اینکه اینجا این چنین تنها شده کام او با تربت من وا شده
مادرش او را به عشقم زاده است گریه کرده بعد شیرش داده است
بارها بر من محبت کرده است سینه اش را وقف هیئت کرده است
اینکه می بینید در شور است و شین ذکر لالائیش بوده یا حسین(ع)
دیگران غرق خوشی و هلهله دیدم او را غرق شور و هروله
با ادب در مجلس ما می نشست او به عشق من سر خود را شکست
سینه چاک آل زهرا بوده است چای ریز مجلس ما بوده است
خویش را در سوز عشقم آب کرد عکس من را بر دل خود قاب کرد
اسم من راز و نیازش بوده است خاک من مهر نمازش بوده است
پرچم من را بدوشش می کشید پا برهنه در عزایم می دوید
اقتدا به خواهرم زینب نمود گاه میشد صورتش بهرم کبود
بارها لعن امیه کرده است خویش را نذر رقیه کرده است
تا که دنیا بوده از من دم زده او غذای روضه ام را هم زده
اینکه در پیش شما گردیده بد جسم و جانش بوی روضه می دهد
حرمت من را به دنیا پاس داشت ارتباطی تنگ با عباس داشت
نذر عباسم به تن کرده کفن روز تاسوعا شده سقای من
گریه کرده چون برای اکبرم با خود او را نزد زهرا می برم
هرچه باشد او برایم بنده است او بسوزد صاحبش شرمنده است
در قیامت عطر و بویش میدهم پیش مردم آبرویش میدهم
باز بالاتر به روز سرنوشت میشود همسایه من در بهشت
آری آری هرکه پا بست من است نامه ی اعمال او دست من است
ناگهان بیدارگردیدم زخواب ازخجالت گشته بودم خیس آب
دارم اربابی به این خوبی ولی می کنم درطاعت اوتنبلی ؟!
من که قلبم جایگاه عشق اوست پس چرا با معصیت گردیده دوست ؟
من که گریم بهر او شام و پگاه پس به نامحرم چرا کردم نگاه ؟
من که گوشم روضه ی او را شنید پس چرا شد طالب ساز پلید؟
چشم وگوش ودست وپا وقلب ودل جملگی از روی مولایم خجل
شیعه بودن کی شود با ادعا ؟ ادعا بس کن اگر مردی بیا
پا بنه در وادی عشق وجنون حب دنیا را زقلبت کن برون
حب دنیا معصیت افزون کند معصیت قلب ولی را خون کند
باش در شادی و غم عبد خدا کن حسابت را ز بی دینان جدا
قلب مولا را مرنجان ای جوان تا شوی محبوب رب مهربان
اللهم الرزقنا شفاعه الحسین علیه السلام
این شعر از آقای امیرحسین میرحسینی هستش که ان شا الله خداوند حفظشون کنه....بخاطر این تلنگر....